نگاهی به دیروزنامه‌های زنجیره‌ای
ژست نگرانی برای معیشت مردم به مسبب وضعیت اسفناک مسکن نمی‌آید
سرویس سیاسی-
گاهی وقت‌ها آدم با اظهار نظری مواجه می‌شود که ناخودآگاه این مصرع را زمزمه می‌کند: «کار دنیا ببین که برعکس است!» وزیری 6سال بر کرسی وزارت مسکن و شهر‌سازی تکیه زد و در آن 6سال کار ساخت و ساز مسکن را تعطیل کرد و اثرات آن اقدام را امسال مردم در رشد وحشتناک قیمت مسکن و اجاره بها دیدند. تنها همین هم نبود بلکه صنایع بسیاری که در ارتباط با ساخت و ساز مسکن هستند نیز از سیاست‌های «نساز و آباد نکن» این وزیر لطمه خوردند. کار به همین جا هم ختم نشد و آن وزیر پس از استعفا در غروری که نشان دهنده «از ما بهتران!» بود لب به سخن گشود و گفت: نساختم که نساختم! تازه به نساختنم افتخار هم می‌کنم!
حالا تصور کنید آن وزیر بیاید و برای هدف قرار‌دادن مجلس یازدهم و به منظور ترورشخصیت نمایندگان این مجلس ژست «نگرانی برای معیشت مردم» به خود بگیرد! روزنامه شرق در شماره پیشین خود در نوشتاری آورده بود: «عباس آخوندی، وزیر سابق مسکن‌وشهر‌سازی دولت روحانی در توئیتی نوشت: «در برابر تصویب طرح بی‌مسمای اقدام راهبردی لغو تحریم‌ها در مجلس باید گفت: به کجا چنین شتابان؟ با منافع ملی ایران چه می‌کنید؟ این چه بازی با روح و روان ملت است؟ تحمیل اراده اقلیت تا چه حد؟ آیا هیچ آگاهی از شرایط اقتصاد ایران و سختی معیشت مردم دارید؟ فحوای اطلاعیه دبیرخانه شورای امنیت ملی درباره طرح به‌اصطلاح لغو تحریم‌ها حاکی از آن است که شورا هیچ مصوبه رسمی درباره متن این مصوبه نداشته و هرچه بوده در حد رایزنی‌های اولیه بوده است. رئیس‌جمهور به‌جای عدم ابلاغ آن بهتر است تذکر قانون اساسی هم به مجلس و هم شورای نگهبان بدهد.»
باید گفت، آقای آخوندی در آن 6سال که نمی‌ساختید و در آن زمان که به خیل پروژه‌های نساختن‌هایتان افتخار می‌کردید گویا هنوز «نگرانی برای معیشت مردم مد نبود!»
بودجه 1400؛ متکی بر تأمین منافع اقتصادی یا بر اساس حدس و گمان؟
علی ربیعی، سخنگوی دولت دیروز در روزنامه ایران نوشت: «با وجود نقدهایی که می‌شود، بودجه ۱۴۰۰ تلاش کرده مبتنی بر واقعیت‌های امروز کشور سامان یابد و در درون آن نگاهی به آینده نزدیک و رو به بهبود اقتصادی هم وجود داشته باشد. تلاش دولت بر این بوده که از بودجه ۱۳۹۸ به بعد توجهی به اصلاحات ساختاری داشته باشد. هرچند نمی‌توان اصلاحات ساختاری پیش گفته را کاملا حل کرد اما گام‌هایی برای تحقق آن برداشته است. همچنین تلاش بر این بوده تا در این بودجه منابع و درآمدهای پیش‌بینی شده کاملا واقعی باشند و مصارف اجتناب ناپذیر کاملا پوشش داده شود و هزینه‌های غیرضروری افزایش نیابد. از نظر سیاست‌های مالی، با هدف تحریک بخش تقاضا، خروج از رکود و حرکت به سمت رشد و رونق اقتصادی، بودجه انبساطی تنظیم شده است. از طرفی در جامعه‌ای که ۳ سال تحریم سخت را متحمل شده الزاما باید حداقل از زندگی ۶ دهک حفاظت نمود. منظور حفظ قدرت خرید مردم و حمایت از حقوق‌بگیران و اقشار مورد نیاز است و از طرفی در اجرا، کاهش هزینه‌های غیرضروری دولت و اولویت بندی مخارج مدنظر قرار گرفته است.»
در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: «آنچه مورد نقد برخی منتقدان بودجه است، پیش‌بینی فروش ۲.۳ میلیون بشکه‌ای نفت است که آن را خوش بینانه می‌دانند. چنین برآوردی از فروش نفت نه تنها دور از انتظار نیست، بلکه متکی بر تامین منافع اقتصادی و حفظ امنیت ملی ماست. در دورانی از جهان با مشخصه وابستگی متقابل، امنیت هر کشور به میزان وابستگی سایر کشورها به تولیدات داخلی آن کشور است. گاز یا نفت مزیت ماست و باید جهان را چه با نفت و گاز و چه با افزایش تولیدات صنعتی و کشاورزی، بیشتر به خودمان وابسته کنیم.»
گفتنی است، روزنامه حامی دولت دنیای اقتصاد چند روز پیش در گزارشی نوشت: «لایحه بودجه سال ۱۴۰۰ بیشتر از اینکه منعطف باشد، براساس درآمدهای غیرشفاف و نیز درآمدهای براساس حدس و گمان عنوان شده است.»
این روزنامه همچنین طی روزهای اخیر در یادداشتی آورده بود: «وضعیت درآمدهای دولت در لایحه بودجه نشان می‌دهد که اگر قانون بودجه ۱۴۰۰ با همین دست فرمان تصویب شود، انتظار کسری بودجه بین ۲۰۰ الی ۳۰۰ هزار میلیارد تومانی بیراه نیست. اتفاقی که ما را چند قدم به کابوس ونزوئلایی شدن نزدیک‌تر خواهد کرد، ضمن اینکه دولت درآمدهای نفتی سال آینده به نسبت قانون سال جاری را بیش از دو برابر در نظر گرفته است. گذاشتن این سطح از درآمدهای نفتی در بودجه سال آینده، علاوه‌بر بی‌توجهی دولت به دستاورد (ولو اتفاقی) تحریم‌ها مبنی بر کاهش وابستگی بودجه به نفت، بیانگر خوش بینی مفرط دولتی‌ها به وضعیت تحریم‌ها در سال آینده است.»
گفتنی است، مدعیان اصلاحات پس از حواله دادن حل همه مشکلات به مذاکره و توافق هسته‌ای، بی‌اعتنایی به ظرفیت‌های عظیم ملی و وارونه از آن درآمدن وعده‌های پرطمطراق خود، مدعی بودند که ما از ونزوئلایی شدن کشور جلوگیری کرده‌ایم!
دنیای اقتصاد طی یادداشت دیگری نوشته بود: «در مجموع به نظر می‌رسد در ۸ سال گذشته نه دستیابی به برنامه‌های اعلام شده از طرف آقای روحانی در حوزه بودجه‌ریزی محقق شده، نه اصول بودجه‌ریزی رعایت شده و نه اصلاحات اساسی درخصوص مشکلاتی مانند وابستگی بودجه به نفت و کسری مزمن بودجه صورت گرفته است.»
خوش‌بيني نسبت به دولت آينده آمريکا اشتباه است
مصطفی‌هاشمی طبا، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در مصاحبه با روزنامه آرمان گفت:«شواهد و قرائن به ما نشان مي‌دهد که خوش‌بيني نسبت به دولت آينده آمريکا اشتباه است. خوش‌بيني با استفاده از فرصت متفاوت است و شرايط خاص خود را دارد. به عنوان مثال در روزهاي گذشته وزير امور خارجه آلمان عنوان کرده بود در مذاکرات احتمالي آينده بايد مسئله موشکي ايران را نيز حل کنيم.اين اظهارات نشان مي‌دهد نبايد زياد هم خوش‌بين باشيم؛ چراکه ممکن است در مقابل برداشته شدن تحريم‌ها مسائلي مطرح شود که به سود ما نباشد. ترديد نداشته باشيد ما در هر زمينه‌اي ضعف نشان بدهيم طرف مقابل سوءاستفاده خواهد کرد و هزينه‌هاي جديدي را به ايران تحميل مي‌کند».
در ماه‌های گذشته برخی از رسانه‌های منتسب به طیف مدعی اصلاحات به ستاد انتخاباتی جو بایدن تبدیل شده بود. این رسانه‌ها مدعی بودند که اگر بایدن در انتخابات پیروز شود، بلافاصله به برجام بازگشته و تحریم‌ها نیز لغو شده و گشایش اقتصادی ایجاد می‌شود.
این ادعای مضحک در حالی بود که بایدن صراحتا اعلام کرده بود که تحریم‌های هوشمند را علیه ایران به کار گرفته و به شرطی به برجام بازمی‌گردد که محدودیت‌های هسته‌ای ایران دائمی شده و توان موشکی و قدرت منطقه‌ای کشورمان نیز به برجام ضمیمه شود.
این اظهارات گستاخانه دقیقا تکرار یاوه‌گویی‌های ترامپ و پمپئو است. کارشناسان تاکنون بارها تاکید کرده‌اند که دموکرات‌ها و جمهوری خواهان در دشمنی با ایران با یکدیگر وحدت استراتژیک داشته و فقط در تاکتیک‌های رسیدن به هدف مشترک دارای اختلاف نظر هستند.
تأثیر سیاست‌های اقتصادی دولت بر مردم
روزنامه اصلاح‌طلب اعتماد که مانند دیگر اصلاح‌طلبان از حامیان دولت محسوب می‌شود روز گذشته در گزارش اقتصادی خود به تشریح اثرات فاجعه بار عملکرد دولت بر زندگی و معیشت مردم پرداخت و نوشت: «سياست‌هاي چند سال اخير كشور حول محور ازدواج آسان و افزايش سقف وام‌هاي اعطايي به زوج‌هاي تازه ازدواج كرده، است. با اين وجود گزارش بانك مركزي از قيمت مسكن، مركز آمار از تورم در آبان ماه و همچنين اتحاديه‌هاي لوازم خانگي نشان مي‌دهد شروع يك زندگي مشترك در كشور با فرض خريد خانه در مناطق 18 يا 20 كه ارزان‌ترين مناطق در گزارش‌هاي «شاخص قيمت مسكن» بانك مركزي هستند و خريد ارزان‌ترين لوازم خانگي ساخت داخل، حدود 870 ميليون هزينه در بردارد. اگر هر دو زوجين شاغل باشند و حداقل حقوق را دريافت كنند و از سوي ديگر وام 100 ميليون توماني را نيز گرفته باشند، حقوق‌شان 0.6 درصد از كل هزينه‌هاي شروع زندگي را پوشش مي‌دهد. با فرض ثبات شرايط اقتصادي و ثابت ماندن تورم و ده‌ها شاخص ديگر، اگر زوجين، نصف حقوق يك ماهه خود را پس‌انداز كنند؛ 308 ماه يا 25 سال و نيم طول مي‌كشد حداقل شرايط براي شروع يك زندگي را پيدا كنند. اگر افرادي بخواهند با رهن كامل يك خانه زندگي خود را شروع كنند، هزينه آن حدود 270 ميليون تومان مي‌شود كه با كسر وام ازدواج از هزينه‌ها، حقوق هر دو نفر سه درصد از هزينه‌ها را پوشش مي‌دهد كه بدون كمك از اطرافيان، 68 ماه به طول مي‌انجامد تا تكميل شود. البته اين را هم بايد در نظر گرفت كه هزينه‌هاي فوق، بدون در نظر گرفتن مراسم‌هاي مختلف است و اين يكي را بايد به لطف شيوع كرونا دانست كه جلوي برگزاري مراسم و جشن عروسي را گرفته و هزينه‌هاي كمرشكن و نجومي آن را كاهش داده است.»
اذعان این روزنامه اصلاح‌طلب در حالی است که این جریان همچنان بدنبال انکار نقش و سهم خود در اوضاع کنونی پیش آمده در کشور هستند و هنوز نمی‌خواهد پاسخ بدهند که چه کسانی جزو بانیان و مقصران اصلی این وضعیت هستند، چراکه خود طی 7 سال و چند ماه گذشته، از حامیان اصلی دولت تدبیر و امید بوده‌اند!
معیشت مردم و نعل وارونه مدعیان اصلاحات
روزنامه ابتکار در یادداشتی به قلم محمدعلی وکیلی، نماینده اصلاح‌طلب مجلس هم نوشت: مدت‌هاست که کتمان و پنهان کردنِ وضع بحرانی کشور امکان‌پذیر نیست. صدر و ذیل کشور می‌داند که بحران، ساحت‌های مختلف مملکت را گرفته است. اما چیزی که این بحران عمیق را خوفناک می‌کند، عدم اعتماد مردم به جریان‌های سیاسی برای خروج از بحران است.
وی در این یادداشت مدعی شد: متاسفانه بازیگران سیاسی صحنه نیز انگار از این نکته غافلند و درگیر بازی‌هایی می‌شوند که ذره‌ای با تم و تب جامعه کنونی سازگار نیست، مشکلات اقتصادی مردم و مسائل عدیده حکمرانی، باعث شده مطالبه کارآمدی شکل بگیرد اما هیچ ایده‌ای برای تولید کارآمدی مطرح نمی‌شود و درعوض بازی سیاسی گروه‌ها در سطحی ابتدایی و با رویه‌ای که برای مردم غیر مهم است جریان دارد. مسئله مردم از میز نزاع‌های سیاسی فعلی غایب است و عملاً چالش‌های امروز حوزه عمومی و حوزه قدرت، میل و رغبتی در ملت نمی‌انگیزد. چندان که می‌توان گفت توده مردم راه خود را از سیاسیون جدا کرده به شکلی که شاهد دوگانه دغدغه سیاسیون/ دغدغه مردم هستیم.
لازم به ذکر است که نماینده مدعی اصلاح‌طلبی در این یادداشت پاسخ نمی‌دهد که چه کسانی باعث و بانی چنین وضعیتی شده‌اند؟ مگر نه این است که ایشان طی سال‌های گذشته در فراکسیون امید مجلس حضور داشته و تمام هم غمش دفاع از دولت تدبیر و امید بوده است؟ سؤال اساسی که مطرح می‌شود این است که ایشان و امثالهم که در کسوت نمایندگی جزو مدافعان دولت بوده‌اند چه طرح و برنامه‌ای داشته و اساساً چه کاری برای معیشت مردم کرده‌اند؟