سید محمد امین‌آبادی
با شروع بحران سوریه در سال 2011، ارتش این کشور تمام توان و نیروی خود را برای مقابله با گروه‌های ‌تروریستی سلفی- تکفیری که از سوی بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی به‌شدت حمایت مالی، نظامی و سیاسی دریافت می‌کردند؛ بسیج کرد. دولت سوریه که قادر به جنگ در چند جبهه نبود به ناچار و بر اساس اولویت‌های خود از شمال سوریه عقب نشست و این مسئله فرصت مناسبی را برای کردهای شمال سوریه فراهم کرد تا عَلَم استقلال‌خواهی را در شمال این کشور دوباره بلند کنند.
طی 10 سال گذشته کردهای سوریه در اجرای این هدف چشم امید خود را به حمایت‌های سیاسی و نظامی دولت آمریکا دوخته‌اند. اما طی این مدت چه در دوره اوباما و چه در دوره ‌ترامپ رؤسای‌جمهور آمریکا بارها به کردها خیانت کرده و آنها را سر بزنگاه رها کرده‌اند. دولت آمریکا تنها به کردهای شمال سوریه به‌عنوان ژتون چانه‌زنی در روابط خود با بازیگران منطقه‌ای نگاه می‌کند و حاضر نیست روابط خود را با کشورهایی مثل ‌ترکیه فدای اهداف خیالی و دور از دسترس کردها نماید. متأسفانه کردها نیز هیچ‌گاه متوجه این نکته نشده و از گذشته روابط خود با آمریکا عبرت نگرفته و ظاهراً قرار هم نیست عبرت بگیرند.
 یکشنبه هفته جاری «جیمز جفری» فرستاده ویژه آمریکا به‌صورت غیرقانونی وارد شمال سوریه شد و با رهبران کردها دیدار کرد. در این دیدار «جفری» وعده‌های تازه‌ای به رهبران احزاب موسوم به «اتحادیه میهنی کُرد» و «شورای ملی کُردهای سوریه» داده و گفته است آمریکا اجازه تکرار عملیات نظامی ترکیه موسوم به «چشمه صلح» که در سال 2019 انجام شد را نخواهد داد. سال 2019 دولت ‌ترامپ علی رغم وعده‌هایی که به کردها داده بود میدان را خالی و اجازه داد ‌ترکیه کردهای شمال سوریه را سرکوب کند و حالا دوباره دولت ‌ترامپ به کردها وعده داده که خیانت گذشته را تکرار نخواهد کرد و کردها باز وعده آمریکا را باور کرده‌اند.!!
کردهای سوریه متأسفانه در طرف اشتباه تاریخ ایستاده‌اند. آنها از شمال با ارتش ‌ترکیه و از جنوب با ارتش سوریه مواجه هستند. خط قرمز‌ ترکیه تشکیل یک دولت خودمختار کردی در شمال سوریه است و مقامات ‌ترک بارها صریحاً گفته‌اند که اجازه نخواهند داد این فاجعه ژئوپلیتیک در شمال سوریه شکل بگیرد. از سوی دیگر زمانی که عملیات ارتش سوریه بر ضد گروه‌های ‌تروریستی در این کشور تمام شود ارتش سوریه متوجه مناطق شمالی و سرزمین‌هایی خواهد شد که در دست کردهاست و آنها حاضر نیستند مناطق تحت تصرف خود را به دولت سوریه واگذار کنند. در آن زمان کردهای گرفتار در میانه دو لبه این قیچی و برای فرار از مخمصه‌ای که چندان هم از آنها دور نیست باید چاره‌ای بیندیشند. امید بستن به آمریکا همان مسیر اشتباهی است که قبلاًً کردها بارها آن را طی کرده و در نهایت سرخورده شده‌اند. بهترین راه برای کردهای شمال سوریه همراهی با دولت اسد و زندگی زیر سایه کشور واحد سوریه است. آمریکا در شمال سوریه دولت مستعجل است و دیر یا زود مجبور خواهد شد منطقه را‌ ترک کند؛ لذا امید بستن به آن، کار عاقلانه‌ای به‌نظر نمی‌رسد. از طرفی گرفتن بهانه از ‌ترک‌ها و جلوگیری از حملات گاه و بیگاه آنها و کشتار ملت مظلوم کرد در شمال سوریه مستلزم حضور ارتش ملی سوریه در مرزهای سوریه با‌ ترکیه است. کردهای سوریه مانند همه اقوام در منطقه غرب آسیا لیاقت و شایستگی بهترین‌ها را دارند و این مهم حاصل نخواهد شد مگر با درک درست شرایط و قرار گرفتن در طرف درست تاریخ.