«سخن بسیار است و مجال اندک؛ چه بهتر که سخن را کوتاه کنیم و پای در رَه ‌نماییم، که دراز است رَه مقصد و من نوسفرم.»
این تنها بخشی از سخنان فاتح نوسفر انتخابات یازدهم قوه مجریه، طی مراسم تنفیذش است که در آغاز مسیر مدعی بود، راه‎ بلدتر از او وجود ندارد؛ اما اکنون در رُبع پایانی دوران زمامداری خویش و دقیقاً هنگامی که باید ملت را در آستانه نیل به آن بهشت مقصود رسانده باشد، تازه لَب به اعتراف گشوده و متناقضانه اظهار می‎دارد: «من بلد نیستم» کاری به دنیا نداشته باشم و برای حل مشکلات فقط به داخل نگاه کنم.»! [26 دی 1398]
اگرچه اذعان به نابلدی و بی‎تجربگی بسیار پسندیده به نظر می‎رسد اما این اقرار دیرهنگام باید در بهار 92 و پیش از تصمیم برای ورود به کارزار انتخابات مطرح می‎شد، نه اکنون که با گذشت قریب به 7 سال، این نوشداروی تاریخ مصرف گذشته، توان احیای هیچ مُرده‎ای را ندارد!
از ابتدا، مثل روز روشن بود که پای نهادن در این بیراهه، مقصدی جز ناکجاآباد نخواهد داشت چراکه پیشقراولان آن، پیشتر در آزمون‎های مشابهی مثل «ماجرای مک‎فارلین» و «توافق سعدآباد» امتحان خود را پس داده بودند اما محبّان‎المذاکره(!) بدون ذره‎ای تنبه و عبرت از رخدادهای سه دهه گذشته، اینبار در قامت حقوقدان، مدعی نسخه‎پیچی برای کشور بودند و می‎گفتند: «والله العلی‌العظیم اگر مشکلات راه‌حل نداشت، کاندیدا نمی‌شدم.» [خرداد 1392]
با این وجود، مشاطه‎گران زنجیره‎ای آنچنان در باغ سبز مذاکره با کدخدا را آراستند که بالاخره آنچه نباید می‎شد، دوباره «تَکرار» شد و نهایتاً گفتاردرمانی‎های هیئت ایرانی با 1+5 در ژنو و لوزان و وین، خسارت محض برجام را برای ایرانیان به ارمغان آورد!
امضای بی‎دستاورد این خسارت محض، حضرات را آن‌چنان به خود غره نمود که رقبای انتخاباتی خود در سال 96 را به شکلی تحقیرانه، اینگونه مخاطب قرار دهند: «شما می‎خواهید با دنیا مذاکره کنید؟! شما بلدید با دنیا مذاکره کنید؟! شما زبان دنیا را می‎فهمید؟!» [اردیبهشت 1396]
حال وقت آن است که از بلدهای مذاکره پرسید، چطور می‎شود که نتیجه گفت‌وگوهای فشرده فهیم‎ترین زبان‎شناسان جهان، تصویب تحریم‎های ضدایرانی همچون ISA و KATSA و به جریان انداختن Snapback Mechanismباشد؟! متخصصان امنیت ملی که مدعی دور کردن سایه جنگ از کشور بودند، چرا توضیح نمی‎دهند که حمله تروریستی تکفیری‎ها به مجلس شورای اسلامی و ترور یکی از بلندپایه‎ترین مقامات لشکری ایران در فرودگاه بغداد، در کدام دولت به وقوع پیوست؟! دولتمردانی که ادعای تدبیر و درایت داشتند و افاضه می‎کردند: «کشور به مدیر نیاز دارد نه نوکر!»، چرا اکنون پاسخگوی دسته‎گل‎های به آب داده‎ای مثل «تورم 42 درصد»، «جهش 226 درصدی قیمت مسکن»، «اُفت 300 درصدی ارزش پول ملی»، «رشد 6 برابری نرخ ارزهای خارجی»، «افزایش 3 برابری قیمت خودرو و بنزین» و... نیستند و در مواجهه با این فجایع اقتصادی، یارای چرخاندن زبان در دهان ندارند؟!
البته دیوار حاشای فرافکنی نابلدان بحدی مرتفع است که یک روز از «کمبود اختیارات رئیس‌دولت» شکوه دارند! روز دیگر «شعار روی موشک» و «دولت با تفنگ» را مقصر وضع موجود می‌دانند! فردای آن روز، علت‎العلل تمام آلام بشری از ابتدای خلقت تاکنون را «دولت سابق» و «دلواپسان» معرفی می‎کنند! سپس با ترند نمودن فعل نخ‎نماشده «#نمی_گذارند» (که مشخص نیست مرجع آن به کدام فرد، دستگاه یا نهاد خیالی بازمی‎گردد) از زیر سنگینی وعده‎های پوچ‎شان، جاخالی می‎دهند!
جالب اینجاست اکنون نیز که با اکراه، به نابلدی‎شان اقرار دارند و شرایط را برای تداوم حیات سیاسی خود و همقطاران‎شان نامساعد می‌بینند، فاز پلورالیسم سیاسی را کلید زده و با پیش کشیدن طرح «آشتی ملی»، ندای وحدت سر می‎دهند! این خود یکی دیگر از عجائب روزگار است که اساتید اعظم دو قطبی‎سازی‎های کاذب در کشور، با نزدیک شدن به برهه انتخابات، دَم از اتحاد و دوستی می‌زنند و شورای نگهبان قانون اساسی را تنها به علت رعایت قانون در بررسی صلاحیت‎ها و در پیش نگرفتن مواضع متساهلانه، آماج حملات لفظی خویش قرار می‎دهند!
موج‎سواری بر واژه‎هایی مانند وحدت و آشتی ملی، خود از جمله دیگر مغالطه‏‎گری‎هایی است که امیرالمومنین(ع) در وصف امثال آن فرمود: «سخن درستى است كه از آن نتيجه نادرست مى‎گيرند.»! [حکمت 189 نهج‎البلاغه]
فارغ از ردصلاحیت‎های افراد به دلایل اقتصادی و اخلاقی و...، رهبر انقلاب به بهترین شکل پاسخ این دست شبهه‎افکنی‎ها را سابقاً داده‌اند: «مگر مردم با هم قهر هستند که بخواهند آشتی کنند؟ قهری وجود ندارد، البته مردم ما با کسانی که در سال 88 به روز عاشورای حسینی اهانت کردند و با قساوت و لودگی و بی‌حیایی، جوان بسیجی را در خیابان لخت کردند و کتک زدند، قهر هستند و با آنها آشتی هم نمی‌کنند.» [27 بهمن 1395]
اکنون یوم‌الحساب اعتدالیون فرا رسیده و در ماه‌های پایانی مسئولیت، وقت آن است که به‌جای چنگ زدن به حواشی دست چندم، گزارشی از متن و کارنامه عملکرد‎شان را به مردم ارائه دهند تا حداقل با این اقدام، کفاره نابلدی خود را اعاده کرده باشند.
در پایان این وجیزه، به ذکر حدیثی از پیامبر مکرم اسلام(ص) بسنده می‎شود که فرمود: «من تقدّم على المسلمين و هو يرى أنّ فيهم من هو افضل منه، فقد خان‌الله و‌المسلمين. * آن كس كه خود را مسئول مسلمانان قرار دهد، در صورتى كه مى‏داند در ميان آنان كسى برتر از او وجود دارد، به خدا و امت مسلمان خيانت كرده است.» [الحیاه - جلد2 - صفحه586]
محمد زندی
فعال دانشجویی