سايت انتخاب نوشت: آنچه در وضعيت کنوني بيش از هر مسئله ديگري اصلاح‌طلبان را در تنگنا قرار داده، خلأ راهبرد و نداشتن ابزار لازم براي تکرار بر ادعاي «خاص بودن» خود است. اگر در گذشته آنها طرحي از «اميد به آينده»، «تغيير وضعيت» و «جلوگيري از به قدرت رسيدن تندروها» را تبليغ مي‌کردند، در سال‌هاي بعد از 1392 به نظر مي‌رسد تمامي اين ابزارها را از دست داده‌اند.
هر چند در ابتداي ائتلاف با ميانه‌روها و حمايت از دولت روحاني، امضاي برجام و بهبود نسبي اوضاع اقتصادي کشور، زمينه را براي پيروزي آنها در انتخابات مجلس 94 و انتخابات رياست جمهوري و شوراهاي اسلامي شهرها در 96 فراهم کرد اما از اقبال بد آنها ظهور «ترامپيسم» آه از نهاد اصلاح‌طلبان بلند کرد و هر آنچه که براي نابودي «خاص بودن» آنها لازم بود را ايجاد کرد.
وضعيت اقتصادي در نتيجه تحريم‌ها، عدم توانايي و اقناع دولت روحاني در پاسخگويي به خواسته‌هاي شهروندان، ناکارآمدي ليست «اميد» و نمايندگان اصلاح‌طلب در مجلس و بيشتر از همه بي‌برنامگي و ضعف شوراي 30 نفره شهر تهران در مقام نماد اعتماد شهروندان به اصلاح‌طلبان، همگي مزيد بر علت شدند تا شهروندان ديگر نه تنها اعتماد به «تفاوت» را باور نداشته باشند، بلکه شعار «تکرار مي‌کنم» را همچون طنزي تلخ قلمداد کنند.